بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است �
مدتی است سوالی در ذهنم ریشه دوانده ، موضوعی به نام �عظمت دوست داشتن�
کاش می دانستم دایره عشق بر دل محیط است یا محاط . گاهی اوقات از وسعت عشق می ترسم و گاهی اوقات از تقدس واژه و حتی بی اجازه فکر کردن هم آزارم می دهد .
پروانه ای که تاب سوختن ندارد حق ندارد نزدیک شمع گردد چرا که ممکن است با آزمودنهای خود اصل شعله را مبتذل کند ، در هر بار سنجش صورتی ناصواب و بی رنگ را بنمایاند و حرمت شمع کم کم از میان برود .
متاسفم که گاهی اوقات آب زلال چشمه نیز از دود و دم اتومبیلهای دوردست خود نیز غمگین می شود اما باید بپذیریم که در سینه سنگی و سیمانی زنده بودن حال (صورتی که خود زاده ایم !) برای لمس سادگی و معصومیت و صمیمیت گل راه هست .
... و تلاش کنیم برای فرو بردن لحظه باکره یک لبخند و برای پیک قرب کارت دعوت بفرستیم که هر گاه به یک نسیم ساکت عشق چشم باز می کنم احساس صمیمیت و انس می کنم و گاه ارضا می شوم از تفکر ناب و تفریق ، حسی شبیه پرواز ، بی وزنی ...
همینجاست که خوفناک می نمایاند گستره عشق .
ودر نهایت به خود �او� می اندیشم که به راستی مرز عشق کجاست ؟ آیا معیاری وجود دارد که بگوییم : از این به بعد خارج از محدوده عشق هستی ؟!
نمی دانم
نمی دانم
کاش �او� راهنمایی ام کند .
10851 بازدید
5 بازدید امروز
9 بازدید دیروز
20 بازدید یک هفته گذشته
Powered by Gegli Social Network (Gohardasht.com)
Copyright ©2003-2024 Gegli Social Network (Gohardasht) - All Rights Reserved
Developed by Dr. Mohammad Hajarian